Hoe is het mogelijk

De afgelopen zomerperiode hebben we in onze gemeente meerdere incidenten meegemaakt die ons allemaal raken. Situaties waarin emoties hoog opliepen, waarin mensen elkaar verbaal en fysiek te lijf gingen. Op plekken waarvan je denkt: hoe is het mogelijk? Tijdens een afscheidsmusical. Op een kinderfeestje.

Luid en duidelijk

Wat mij zorgen baart, zijn niet alleen de incidenten zelf, maar ook de manier waarop we op deze incidenten en op elkaar reageren. De toon wordt harder. De grenzen vervagen. Soms lijkt het alsof onze samenleving alleen nog uit kampen bestaat. Het ene kamp wijst met de vinger, het andere voelt zich niet gehoord. En dat laten ze luid en duidelijk merken op sociale media, in talkshows, op straat. En begrijp me niet verkeerd, we mogen van mening verschillen en we mogen zeggen wat we denken. En ik begrijp dat er zorgen zijn en dat mensen ongerust zijn over wat er in ons dorp en op andere plaatsen gebeurt. Alleen; zijn we nog bereid om naar elkaar te luisteren? En accepteren we dat de oplossingen van problemen niet altijd zo makkelijk zijn als we ons dat voorstellen?

Alles heeft grenzen

Laat me duidelijk zijn; als regels worden overschreden moet er worden ingegrepen. Politie, handhaving, gemeente, brandweer, allemaal werken ze dagelijks aan de veiligheid in Alblasserdam. We hebben een intensieve jeugdaanpak, investeren in wijkgericht werken en nemen meldingen uiterst serieus. Maar we kunnen niet overal tegelijk zijn. Dat vraagt dat we met elkaar onze verantwoordelijkheid nemen, dat we ons houden aan de regels die er zijn, ter bescherming van elkaar en van onszelf.

Wat is er nodig?

Naast stevig ingrijpen en grenzen stellen is het ook belangrijk om hulp te geven, problemen aan te pakken en vooral bij jongeren te kijken wat er nodig is om ze goede kansen te bieden en ze op het rechte pad te brengen en houden. En zeker als het om onze jongeren gaat, vind ik dat we al het mogelijke moeten doen. Onze kinderen schrijven we niet af, maar helpen we om veilig en met respect voor anderen op te groeien. Ik heb meerdere reacties gelezen van inwoners die vinden dat een jongen van 15 en van 13 geen nieuwe kans meer verdienen, keihard afgestraft moet worden of het land moeten verlaten. Voordat je iets zegt, bedenk dat het ook jouw (klein-)kind had kunnen zijn, je buurjongen of iemand anders die je kent. De uitspraak: ’it takes a village to raise a child’", je hebt een dorp nodig om kinderen op te voeden, is meer dan waar.

Leefbaar, veilig en verbonden

Wat we allemaal wél kunnen doen, is elkaar aanspreken. Ruimte geven. En vooral: blijven kiezen voor respect. Juist als het moeilijk is. Laten we elkaar vasthouden in plaats van loslaten. Want alleen zo houden we onze gemeente leefbaar, veilig en verbonden. 

Alblasserdam zijn we samen

Onlangs sprak ik een echtpaar dat tijdelijk in Alblasserdam woont. Zij hebben ervaren dat ze hier welkom zijn en waren heel positief over ons dorp. Goed om te horen dat mensen zich hier snel thuis voelen en snel contact hebben. Ik hoor dat meer; in ons dorp is er interesse in de ander, betrokkenheid en positieve aandacht voor elkaar. Laten we dat met elkaar koesteren en vasthouden. Want soms is het vervelend en soms is het fantastisch in ons dorp. Maar uiteindelijk geldt altijd: Alblasserdam zijn we samen.  

Burgemeester Jan Willem Boersma