Stilte...

Zelden kom je op een plaats waar het écht stil is. Waar je, bij wijze van spreken, de stilte kan hóren. Door de gevolgen van het coronavirus is het de afgelopen weken stiller geweest dan velen ooit hebben meegemaakt.

Stiller op straat want mensen bleven, in lijn met de adviezen, thuis. Stiller in huis, omdat bezoek niet kon worden afgelegd of ontvangen. Stiller op de wegen omdat velen thuis werken. Bij vele ouderen tikken de dagen één voor één weg, omdat ze die nu in grotere eenzaamheid moeten doorbrengen. Om stil van te worden.

Kille cijferreeks

Toch is er nog een andere stilte in deze coronatijd. 63, 48, 32, 54, 79, 103. Een kille cijferreeks die dagelijks voorbij komt en aangevuld wordt. Het aantal officieel geregistreerde overledenen aan het coronavirus. Wie is er nog stil van? Het totaal aantal overledenen in Nederland is inmiddels gestegen tot ruim boven de 5300. Aangrijpend. Om stil van te worden. We leven als gemeentebestuur mee met hen die ernstig ziek in ziekenhuizen liggen of die dierbaren zagen ontvallen. Elk verhaal grijpt je aan.
Van die vrouw die in stilte en eenzaamheid stierf in een ziekenhuis ver weg. Zonder haar man, die tegelijk in een ander ziekenhuis op de IC lag. Of van een familielid in de zorg die in haar verzorgingshuis inmiddels het 23e sterfgeval meemaakte. Zoals een vriend zei: Statistieken zeggen mij niets meer, het gaat op dit moment maar om één persoon, mijn vader die al weken op de IC ligt. En zo is het bij iedereen die in de nabijheid met ernstige ziekenhuisopname of overlijden te maken heeft. Het is een zegen als de overdenking van deze bijzondere tijd ertoe leidt dat we, met Mozes, onze dagen leren tellen en een wijs hart ontvangen! (Psalm 90).

Versoepelingen

De stilte neemt langzaam af, de basisscholen zijn weer begonnen. Ook andere versoepelingen werden aangekondigd. Het bezoek aan winkels neemt weer toe. Kerkdeuren gaan weer op een kier voor een beperkt aantal bezoekers. Dit alles met in achtneming van de nodige gezondheidsvoorschriften en de 1,5 meter afstand. De komende tijd staan er meer versoepelingen op de agenda. Wat mij betreft, met inachtneming van het voorbehoud van Jakobus: “Zo de Heere wil en wij leven, zullen we dit of dat doen”. ‘Vermijd drukte’ is altijd het devies, wat ook mag of kan. Gelet op de ernst van de situatie word je daarom weleens stil van de schrille kreten die mensen uiten tegen winkelpersoneel, beveiligers of anderen die de voorschriften moeten handhaven. Onwerkelijk en soms ook ongepast. Ik reken op ieders begrip in de onderlinge omgang met de 1,5-meter-maatregelen en andere beperkingen waarin we de komende tijd zullen leven.

4 én 11 mei

Inmiddels passeerden we ook 4 mei in het jaar waarin we stilstaan bij 75 jaar vrijheid na de Tweede Wereldoorlog. De 2 minuten stilte konden niet op de gebruikelijke wijze met elkaar worden beleefd, althans niet in elkaars aanwezigheid bij het monument, traditioneel in de Polderstraat. Een gemis, het zijn twee minuten die meestal hóórbaar stil zijn. Toch kon op andere manieren stilgestaan worden bij 75 jaar vrijheid. De mooi aangelichte ‘vergeten brug’. Een bezoek aan de oorlogsgraven op de begraafplaats. Een plaats waar het stil is. Stille getuigen van de werkelijkheid van leven én dood. Getuigen van een onbeschrijfelijke oorlogssituatie. 

Opdat wij nooit vergeten

Wie wordt er nog stil van? Van de verhalen uit de oorlog. Over mensen die altijd moesten vrezen voor hun leven, of dat van dierbaren. De angst, de verschrikkingen, het leed dat ondervonden werd. En de zwartste dag in de Alblasserdamse geschiedenis, 11 mei 1940. Waarop 28 Alblasserdammers het leven lieten door een bombardement. De namen, de leeftijden, de families….Erbij stilstaan grijpt je aan. Een mooi initiatief door onder andere een virtuele wandeling door het centrum in beeld te brengen op de website 11mei1940.nl. Kerkklokken luidden op vier momenten op 11 mei, om stil te staan bij deze aangrijpende geschiedenis van ons dorp! Opdat wij nooit vergeten…

Peter Verheij,
Wethouder